De rotsige parken van Amerika

Na de lange autoritten en volle dagen met o.a. het bezoek aan Yellowstone, waren we wel toe aan een beetje rust. Dus we boekten een kamer in Salt Lake City, via AirBnB, bij ene Ben. We zaten op een kwartiertje rijden, met Uber, van het centrum van de stad, wat gemarkeerd wordt door een gigantische Mormoonse kerk, hun tempel. Salt Lake City is de hoofdstad van de mormonen; hier hebben de eerste mormoonse kolonisten besloten de stad te stichten en een grote tempel te bouwen. Bij een bezoek aan het bezoekerscentrum duurde het niet lang of we werden aangesproken door een ‘sister’ die ons graag wilde vertellen over haar overtuiging. Naast een stukje geschiedenis over Joseph Smith, werden we direct ingeleid in het Mormoonse evangelie en hielden we er een mooi souvenir (Mormoonse bijbel) aan over toen we na een goed kwartier en veel moeilijke levensvragen weg wisten te komen.

We hadden niet echt mazzel met het weer in Salt Lake City, dus we hebben vooral van de rust genoten in en rond ons AirBnB huisje. Op de eerste avond hadden we onze gastheer aangeboden om voor hem ‘nasi’ te koken, en dat vond hij ‘awesome’, dus zo gezegd, zo gedaan. We hebben een ontzettend gezellige avond gehad met Ben en zijn zus Sarah. Ben is een devoot mormoon en zet zijn programmeervaardigheden graag in voor de kerk en de gigantische klus om het mormoonse geloof via het web in alle talen van de wereld vindbaar te maken. Hij heeft veel van onze vragen over hoe de Mormoonse kerk werkt beantwoord en was verder heel relaxed over andere overtuigingen. Sarah vertelde onder andere over de vele roadtrips die ze had gemaakt en een jaar dat ze had doorgebracht met het geven van Engelse les op de Marshall eilanden. Ze vonden onze nasi uit een Conimex zakje heel lekker, of in ieder geval dat zeiden ze. We hadden zelfs geprobeerd pindasaus voor ze te maken, van pindakaas uit een potje, met een beetje water in de magnetron, en zelfs daarvoor kregen we complimenten. Kunnen wij nou zo goed koken, of kunnen zij dat helemaal niet?

Na SLC keken we uit naar een paar ontzettend mooie nationale parken, namelijk Bryce Canyon, Zion, Arches, Monument Valley en de Grand Canyon. Tot aan het laatste park hadden we fantastisch weer, met een strakblauwe hemel en hoge temperaturen. In Bryce kun je via een lange weg op tal van uitkijkpunten de prachtige rode bergen bewonderen. Het is een relaxed park om met de auto te bekijken. Zo konden we onze krachten sparen voor de dag erna, in Zion National Park. We hadden gehoord over een mooie wandeling die “Angels Landing” heet en die een uur of vier in beslag zou nemen om naar boven en terug te lopen. Het begon met een flink steil stuk, zigzaggend langs de bergwand. Toen we voor ons gevoel boven kwamen, bleek er nog een halve mijl voor ons te liggen, vol klim en klauterwerk, langs steile afgronden aan beide zijden van het pad. Er hing op grote delen van het pad een grote stalen ketting om je aan vast te houden bij het klimmen. Hoewel je goed op moest letten, vonden we het heel leuk om te doen en waren we behoorlijk trots toen we boven waren en van het prachtige uitzicht konden genieten. Het stuk dat we naar boven hebben gelopen was hoger dan de hoogste berg in Nederland!

Bryce en Zion liggen vrij dichtbij elkaar, maar daarna moesten we weer een flink stuk rijden richting onze volgende bestemming; een slaperig stadje niet te ver van Arches. We kozen voor een ‘scenic route’, die ons door bossen, bergen en over een brede canyon voerde, waarna we een goede 9 uur later op onze bestemming aankwamen. De mooiste bezienswaardigheden in Arches zijn, je verwacht het misschien al, natuurlijk gevormde bogen van zandsteen. De grootste uitdaging hier was om niet te verbranden, want er is in deze woestijnomgeving bijna geen schaduw te vinden. We voelen ons langzaam ook steeds meer Amerikaan, want als het even kon reden we rond en probeerden we het lopen tot een minimum te beperken. Dat lukte ook heel goed in Monument Valley, wat eigenlijk bestaat uit een 17 mijl lange weg langs bijzondere plateaus en kolommen van zandsteen die al in menig Western film hebben gefigureerd. Als je daar rondrijdt heb je echt het gevoel dat je ieder moment een troep indianen op paarden tegen gaat komen. De Navajo die hier wonen, rijden echter allemaal gewoon in een pick-up truck.

Toen was het tijd voor de grootste attractie: de Grand Canyon. We wilden daar een goede wandeling maken de kloof in en waren al door meerdere mensen gewaarschuwd dat het een flinke uitdaging ging worden vanwege de extreme hitte daar. Temperaturen van dertig graden bovenaan tot meer dan veertig graden onderaan de kloof zijn heel gewoon en op de ‘south rim’, waar wij heen gingen, is overdag geen schaduw te vinden. Het was eigenlijk geen moment in ons opgekomen dat het weer daar ook heel anders kon zijn. Bij aankomst in ons veel te dure hotel, zagen we tot onze schrik echter het weerbericht: nog geen twintig graden en de hele dag regen met kans op onweer. Regen in de woestijn, je verzint het niet... Dat was even een klap voor ons, want met de extra zonnebrand die we hadden gekocht konden we daartegen niet zoveel beginnen. Gelukkig hebben onze bruiloftsgasten ons een prachtige set poncho’s cadeau gedaan (dankjulliewel!), het enige beetje regenkleding dat we bij ons hadden. Met lichte tegenzin stapten we die ochtend de auto uit, de regen in, maar dat veranderde vrij snel. Als je de Grand Canyon in wandelt, kom je er pas achter hoe gigantisch groot en mooi die is, zelfs al konden we de overkant vaak niet zien door de mist en wolken. We wisten er ondanks de regen veel plezier in te krijgen en hebben in totaal een kilometer of vijf naar beneden en even later weer omhoog gelopen. Het pad werd langzaam aan steeds natter en modderiger, dus we waren blij dat we een keer vroeg op waren gestaan en voor de meute uitliepen. Het geeft een bepaalde voldoening om, op je weg naar boven, tegenliggers te zien die puffend en steunend op weg zijn naar waar wij al waren, voordat het pad zo’n bende werd. Nat en koud stapten we bovenaan snel de auto in, op naar het hotel voor een welverdiend warm bad.

Voordat we de volgende dag aan onze rit naar Las Vegas begonnen hebben we nog een wandeling gemaakt langs de rand van de Grand Canyon. Tegen de verwachting in, scheen zowaar het zonnetje nog even, wat ons toch nog in staat stelde de overkant van dit prachtige natuurverschijnsel te kunnen zien.

We zitten nu in ons hotel in Las Vegas, ons te verbazen over de oude mensen die voor felknipperende machines zitten en op knopjes drukken. Soms fluisteren ze “come on, come on”, terwijl ze rokend en drinkend aan hun machine gekluisterd zitten. We gaan straks zelf ook een gokje wagen, maar daarover later meer!